Το διήμερο: Εντυπώσεις και γεγονότα
Το real-democracy.gr τόσο καιρό ποτέ δεν έχει εκφέρει γνώμη. Πάντα από το πόστο της ενημέρωσης του κινήματος κανείς από όσους προσφέρουν εδώ δεν έχει εκφέρει γνώμη ή άποψη είτε με άρθρο είτε στο φόρουμ. Με το μόνο που ασχολούμαστε είναι με την καλή λειτουργία του ιστότοπου και με την αναβάθμιση των υπηρεσιών προς εσάς. Το real-democracy γεννήθηκε για το κίνημα. Ζει μέσα στο κίνημα. Και βέβαια έχει άποψη γιατί αποτελείται από απλό κόσμο σαν όλους εσάς. Πολίτες κι εμείς αυτού του κόσμου ενδιαφερόμαστε, νοιαζόμαστε, προσπαθούμε, προσφέρουμε.
Το real-democracy.gr τόσο καιρό ποτέ δεν έχει εκφέρει γνώμη. Πάντα από το πόστο της ενημέρωσης του κινήματος κανείς από όσους προσφέρουν εδώ δεν έχει εκφέρει γνώμη ή άποψη είτε με άρθρο είτε στο φόρουμ. Με το μόνο που ασχολούμαστε είναι με την καλή λειτουργία του ιστότοπου και με την αναβάθμιση των υπηρεσιών προς εσάς. Το real-democracy γεννήθηκε για το κίνημα. Ζει μέσα στο κίνημα. Και βέβαια έχει άποψη γιατί αποτελείται από απλό κόσμο σαν όλους εσάς. Πολίτες κι εμείς αυτού του κόσμου ενδιαφερόμαστε, νοιαζόμαστε, προσπαθούμε, προσφέρουμε.
Από εχθές όλα τα παιδιά του ιστότοπου ήταν έξω. Εκεί ήταν πάντα η θέση μας και πάντα εκεί θα είναι. Μαζί σας! Αφήσαμε την ενημέρωση στο Σύνταγμα λοιπόν και ανεβήκαμε και εμείς πλατεία να διαμαρτυρηθούμε να φωνάξουμε να χειροκροτήσουμε. 'Οταν φτάσαμε όλα ήταν εκπληκτικά. Ο κόσμος πολύς. Χορός κέφι τραγούδια. Πορείες με μοτοσυκλέτες έφταναν. Χαρούμενο κλίμα! Ο κόσμος χειροκροτούσε. Η ελπίδα τα όνειρα ζωντανά! Όλοι σε πηγαδάκια μιλούσαν αντάλλαζαν απόψεις, διαφωνούσαν, συμφωνούσαν αλλά πάντα σε τόνο φιλικό και με καλή διάθεση! Πολίτες όλων των ηλικιών! Ήταν εκπληκτικό! Όσα προβλήματα και αν έχουμε όλα μένουν πίσω στον δρόμο στην πλατεία στο πεζοδρόμιο! Γιατί απλά είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Ξαφνικά μερικοί πέταξαν μερικά μπουκάλια νερό. Πολίτες με προβλήματα καθημερινά που δεν μπορούν να αντέξουν άλλη πίεση από τράπεζες, πολιτικούς, κυβέρνηση. Άνθρωποι είναι πάνω από όλα και πόσο να αντέξουν; Πόσο να αντέξει ένας Πατέρας μία Μάνα αν δεν μπορεί να πάρει στο παιδί τους τα βασικά; Ένα τετράδιο για το σχολείο, 2-3 κουτιά γάλατα, ένα ρούχο, ένα παιχνίδι; Πόσο να αντέξει ένας εργαζόμενος που χάνει την δουλειά του; Πόσο να αντέξει ένα νέο παιδί που δεν έχει δουλειά; Όλα αυτά δημιουργούν μία πίεση λίγο δικαιολογημένη. Εμείς όλοι στην πρώτη γραμμή συνιστούσαμε ψυχραιμία. Τα καταφέραμε μαζί με άλλους πολίτες.
Αλλά οι δυνάμεις καταστολής είχαν άλλη άποψη. Έπεσαν τα πρώτα δακρυγόνα. Κόσμος έτρεχε ούρλιαζε φώναζε. Ένα τεράστιο ''γιατί;'' υψωνόταν στον αέρα. Αυτό το ερώτημα έμεινε αναπάντητο. Από το πουθενά και από πίσω μας έφευγαν πέτρες. Φωνάζαμε να τους απομονώσει ο κόσμος! Μάταια! Τα δακρυγόνα βροχή! Χωρίς έλεος! Γυναίκες, παιδιά, τα προστατεύαμε όπως μπορούσαμε και βοηθούσαμε. Ο κόσμος έτρεχε έπεφτε τους βοηθούσαν οι διπλανοί τους. Εμείς φωνάζαμε συνέχεια ''Παιδιά όλοι μπροστά.... Ελάτε εδώ είμαστε!''. Μερικοί μας άκουσαν και άρχισε πάλι ο κόσμος να μαζεύεται. Τα πράγματα κάπως ηρέμησαν. Και οι πέτρες σταμάτησαν. Αλλά ύστερα από λίγο ΑΝΑΙΤΙΑ άρχισαν πάλι τα δακρυγόνα! Αυτή την φορά όσο και να θέλαμε δεν μπορούσαμε να κάτσουμε. Ο κόσμος πάνω από τα σκαλιά έφυγε. Μείναμε μόνοι μας. Καθήσαμε όλοι και δεν μιλούσαμε. Όχι απογοητευμένοι! Απλά αναρωτιόμασταν γιατί; Όπως εσείς!
Αποφασίσαμε να φύγουμε και να επιστρέψουμε την άλλη μέρα (Σήμερα 29-06) με πιο πολύ κουράγιο και αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε αυτά που μας χρωστάνε. Όνειρα και ελπίδες. Απλοϊκά πράγματα.