Το διήμερο: Εντυπώσεις και γεγονόταΤο real-democracy.gr τόσο καιρό ποτέ δεν έχει εκφέρει γνώμη. Πάντα από το πόστο της ενημέρωσης του κινήματος κανείς από όσους προσφέρουν εδώ δεν έχει εκφέρει γνώμη ή άποψη είτε με άρθρο είτε στο φόρουμ. Με το μόνο που ασχολούμαστε είναι με την καλή λειτουργία του ιστότοπου και με την αναβάθμιση των υπηρεσιών προς εσάς. Το real-democracy γεννήθηκε για το κίνημα. Ζει μέσα στο κίνημα. Και βέβαια έχει άποψη γιατί αποτελείται από απλό κόσμο σαν όλους εσάς. Πολίτες κι εμείς αυτού του κόσμου ενδιαφερόμαστε, νοιαζόμαστε, προσπαθούμε, προσφέρουμε.
Από εχθές όλα τα παιδιά του ιστότοπου ήταν έξω. Εκεί ήταν πάντα η θέση μας και πάντα εκεί θα είναι. Μαζί σας! Αφήσαμε την ενημέρωση στο Σύνταγμα λοιπόν και ανεβήκαμε και εμείς πλατεία να διαμαρτυρηθούμε να φωνάξουμε να χειροκροτήσουμε. 'Οταν φτάσαμε όλα ήταν εκπληκτικά. Ο κόσμος πολύς. Χορός κέφι τραγούδια. Πορείες με μοτοσυκλέτες έφταναν. Χαρούμενο κλίμα! Ο κόσμος χειροκροτούσε. Η ελπίδα τα όνειρα ζωντανά! Όλοι σε πηγαδάκια μιλούσαν αντάλλαζαν απόψεις, διαφωνούσαν, συμφωνούσαν αλλά πάντα σε τόνο φιλικό και με καλή διάθεση! Πολίτες όλων των ηλικιών! Ήταν εκπληκτικό! Όσα προβλήματα και αν έχουμε όλα μένουν πίσω στον δρόμο στην πλατεία στο πεζοδρόμιο! Γιατί απλά είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Ξαφνικά μερικοί πέταξαν μερικά μπουκάλια νερό. Πολίτες με προβλήματα καθημερινά που δεν μπορούν να αντέξουν άλλη πίεση από τράπεζες, πολιτικούς, κυβέρνηση. Άνθρωποι είναι πάνω από όλα και πόσο να αντέξουν; Πόσο να αντέξει ένας Πατέρας μία Μάνα αν δεν μπορεί να πάρει στο παιδί τους τα βασικά; Ένα τετράδιο για το σχολείο, 2-3 κουτιά γάλατα, ένα ρούχο, ένα παιχνίδι; Πόσο να αντέξει ένας εργαζόμενος που χάνει την δουλειά του; Πόσο να αντέξει ένα νέο παιδί που δεν έχει δουλειά; Όλα αυτά δημιουργούν μία πίεση λίγο δικαιολογημένη. Εμείς όλοι στην πρώτη γραμμή συνιστούσαμε ψυχραιμία. Τα καταφέραμε μαζί με άλλους πολίτες.
Αλλά οι δυνάμεις καταστολής είχαν άλλη άποψη. Έπεσαν τα πρώτα δακρυγόνα. Κόσμος έτρεχε ούρλιαζε φώναζε. Ένα τεράστιο ''γιατί;'' υψωνόταν στον αέρα. Αυτό το ερώτημα έμεινε αναπάντητο. Από το πουθενά και από πίσω μας έφευγαν πέτρες. Φωνάζαμε να τους απομονώσει ο κόσμος! Μάταια! Τα δακρυγόνα βροχή! Χωρίς έλεος! Γυναίκες, παιδιά, τα προστατεύαμε όπως μπορούσαμε και βοηθούσαμε. Ο κόσμος έτρεχε έπεφτε τους βοηθούσαν οι διπλανοί τους. Εμείς φωνάζαμε συνέχεια ''Παιδιά όλοι μπροστά.... Ελάτε εδώ είμαστε!''. Μερικοί μας άκουσαν και άρχισε πάλι ο κόσμος να μαζεύεται. Τα πράγματα κάπως ηρέμησαν. Και οι πέτρες σταμάτησαν. Αλλά ύστερα από λίγο ΑΝΑΙΤΙΑ άρχισαν πάλι τα δακρυγόνα! Αυτή την φορά όσο και να θέλαμε δεν μπορούσαμε να κάτσουμε. Ο κόσμος πάνω από τα σκαλιά έφυγε. Μείναμε μόνοι μας. Καθήσαμε όλοι και δεν μιλούσαμε. Όχι απογοητευμένοι! Απλά αναρωτιόμασταν γιατί; Όπως εσείς! Αποφασίσαμε να φύγουμε και να επιστρέψουμε την άλλη μέρα (Σήμερα 29-06) με πιο πολύ κουράγιο και αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε αυτά που μας χρωστάνε. Όνειρα και ελπίδες. Απλοϊκά πράγματα.
Πήγαμε σήμερα λοιπόν. 11 η ώρα ήμασταν εκεί. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν χαρούμενος πάλι. Αλλά και με καχυποψία μήπως γίνει κάτι από επεισόδια όπως το χθεσινό βράδυ. Τους ηρεμούσαμε και με τα κινητά μας ειδοποιούσαμε όλα τα γκρουπ στο facebook να κατέβει ο κόσμος κάτω! Ήταν κάτι μαγικό! Δεν έχουμε λόγια να το περιγράψουμε! Όσο κράτησε ήταν το όνειρο μας! Αυτό που ζητάμε! Όλοι μαζί! Χωρίς ταμπέλες χωρίς ονόματα. Μόνο μία λέξη υπήρχε, φίλε! Υπέροχο! Μοναδικό! Αυτά τα λίγα μαγικά λεπτά όλοι ήταν ίσοι! Όλοι κοιταζόμασταν στα μάτια με καθαρές ματιές!Μουσικοί έδιναν ρυθμό. Συνθήματα παντού και χειροκροτήματα! Απίστευτα συναισθήματα! Όλα αυτά που αγωνιζόμαστε ήταν εκεί για λίγα λεπτά!
Πάλι όμως δακρυγόνα! Κόλαση! Το χθες δεν ήταν τίποτα! Μάτια έκαιγαν! Τα σωθικά μας έβραζαν! Πολλοί έβριζαν! Παρόλο που η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική προσπαθούσαμε για άλλη μία φορά να κρατήσουμε τον κόσμο μαζί με άλλους! Φτιάξαμε μία μεγάλη αλυσίδα! Προς το παρόν ξαναγύρισε η ελπίδα! Αλλά ένα άδειο μπουκαλάκι νερό από κάποιον ήταν αρκετό! Δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου παντού. Κλάματα, οργή ανακατεμένα! Ο κόσμος έτρεχε από εδώ κι από εκεί. Ελπίδες όνειρα θόλωσαν από τον καπνό των δακρυγόνων! Ως τις 3:30 το μεσημέρι προσπαθούσαμε να δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον και τον εαυτό μας! Κι εμείς κάποια κρίσιμη στιγμή σπάσαμε και χαθήκαμε ο ένας από τον άλλον! Δακρυγόνα έπεφταν γύρω μας και πάνω μας ακόμα και μέσα στο μετρό! Απίστευτο! Όπως είπαμε στην αρχή κι εμείς απλοί άνθρωποι ήμαστε! Και όμως παίρναμε δύναμη και κουράγιο γιατί πιστεύουμε σε όλο αυτό! Δεν το παρατήσαμε! Προσπαθήσαμε, κλάψαμε, συγκινηθήκαμε, αλλά δεν το παρατήσαμε! Και ούτε τα παρατάμε!
ΕρωτήματαΤώρα πια μαζεμένοι γράφοντας αυτό το άρθρο αναρωτιόμαστε γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί τόση βία από το Κράτος σε πολίτες που αγωνίζονται ειρηνικά για πάνω από 40 μέρες; Η απάντηση που μας έρχεται είναι μία. Μας φοβούνται! Φοβούνται τον κόσμο. Μόνη τους ανησυχία μην φύγουν από αυτές τις καρέκλες! Θέλουν και τους αρέσει να παίζουν τον ρόλο των Εθνοπατέρων! Εκ του ασφαλούς βέβαια! Κλειδωμένοι σε πανάκριβα γραφεία, με πανάκριβα κινητά, αυτοκίνητα, σπίτια το μόνο που κάνουν είναι να κοροϊδεύουν τον κόσμο να τον δυναστεύουν να τον βασανίζουν με απάνθρωπα μέτρα!
Και βέβαια αφού ''Μαζί τα φάγαμε''! Μα εμείς αγαπητοί Κύριοι και Κυρίες γιατί δεν φάγαμε κάτι; Γιατί ψαχνόμαστε όλοι στις τράπεζες να δούμε πόσα έχουμε και δεν βλέπουμε κάτι;;;
Και μετά από όλα αυτά εσείς νομίζετε ότι εμείς θα κάνουμε πίσω;
Ποιος σας είπε Κύριοι και Κυρίες ότι εμείς με δακρυγόνα θα φύγουμε;
Ποιος σας είπε ότι φοβόμαστε τις κουκούλες;
Ποιος σας είπε ότι υποκύπτουμε;
Ποιος σας είπε ότι υποχωρούμε;
Ποιος σας είπε ότι τα παρατάμε;
Ποιος σας είπε ότι τα όνειρα μας έσβησαν;
Ε Μ Ε Ι Σ σίγουρα δεν σας το είπαμε και δεν θα το πούμε Π Ο Τ Ε!
Και τώρα τι;Αυτή η ερώτηση είναι πολύ εύκολη... έχει απάντηση χωρίς πολλή σκέψη! Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ο Υ Μ Ε έξω! Έχουμε να πάρουμε κάτι χρωστούμενα. Δικαιοσύνη, Ισονομία, Ισότητα, Δημοκρατία! Από αύριο κιόλας θα ήμαστε πάλι έξω! Θα συνεχίσουμε από εκεί που νομίζουν ότι μας σταμάτησαν! Όλοι εμείς Κύριοι και Κυρίες στην Βουλή έχουμε κάτι βασικό. Έχουμε καρδιά, κατανόηση, συμπόνοια, για τον διπλανό μας! Συμπάσχουμε μαζί! Νοιαζόμαστε, δίνουμε μία Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Η αγκαλιά στον διπλανό μας. Ανταλλάσουμε και πάλι καλημέρα! Πάλι μιλάμε αληθινά ο ένας στον άλλον! Αυτό είχε λείψει σε όλους μας! Και νομίζουμε ότι η πρώτη μας μεγάλη νίκη είναι ότι επέστρεψε η ανθρωπιά!
Επόμενα βήματα;Απλό θα αποφασίσει ο κόσμος! Μόνο ο κόσμος υπάρχει πλέον και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ έχουμε ένα ταξίδι να κάνουμε. Ακόμα ήμαστε στην αρχή! Αλλά στο τέλος θα δείτε κάτι μαγικό. Ένα χαμόγελο ενός παιδιού που ξέρει ότι θα έχει ένα μέλλον και θα σας πιάσει το χέρι και θα σας πει ''Ευχαριστώ''! Εμείς αυτό το χεράκι και το ευχαριστώ δεν θέλουμε να το χάσουμε! Ε Σ Ε Ι Σ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου